Κυριακή 19 Αυγούστου 2007

Πίσω απο τον περίεργο σωλήνα...




Είμαι τρελή που ασχολούμαι; Δεν καταλαβαίνω…
‘Χάνομαι σε μια ταράτσα πίσω από κάποιον περίεργο σωλήνα με τις ώρες και ψάχνω το άπειρο.’ Έτσι μου λένε…

Μα δεν είναι καθόλου έτσι. Εγώ απλά χαζεύω τον ουρανό. Ή μήπως όχι;

Είμαι σ’ ένα βουνό, να εκεί ψηλά! Είναι βράδι πολύ αργά κι εγώ κάθομαι ακόμα εδώ. Πίσω από το σωλήνα. Ναι, πίσω από αυτόν!

Βάζω το μάτι μου πίσω από μια μικρή τρυπούλα. Βλέπω το Δία! Να η Ιώ, να και η Ευρώπη! Το μάτι μου πλανιέται από δω και από κει. Το σώμα μου βρίσκετε ακόμα στο βουνό όμως η φαντασία μου φτάνει… Που άραγε; Δεν ξέρω ούτε κι εγώ.

Δεν είμαι όμως μόνη. Είναι και η Έφη εδώ. Ψάχνουμε με τις ώρες τον τρομακτικό αλλά γοητευτικό ουρανό. Δείχνω με το δάχτυλο μου εκεί μακριά. Να εκεί θα είναι η Κόμη μου. Η Κόμη της Βερενίκης.

Πάμε τώρα να βρούμε το γαλαξία της Ανδρομέδας. Προς τα πού πέφτει άραγε; Στην πορεία θα το ανακαλύψουμε…






Το παραπάνω είναι μια σκέψη της στιγμής. Σκεφτόμουν όλους εκείνους τους ερασιτέχνες αστρονόμους που μ’ ένα τηλεσκόπιο βρίσκουν ένα μέρος χωρίς φωτορύπανση και ψάχνουν το νυχτερινό ουρανό.




2 σχόλια:

Alex the Walker είπε...

Ωραίες οι σκέψεις σου! Σαν ένα ποίημα σε πεζή μορφή!
Τέτοια πόρωση πια με τα άστρα... Τόσο πολύ σε γοητεύουν;

paranoia είπε...

Τετοια πορωση ναι...

Γιατι εσυ δεν εχεις νιωσει ποτε σου αυτη τη γοητεια;

Δεν εννοω μονο για τα αστρα φυσικα.