Το μεγαλείο του σύμπαντος κόσμου!!!

Αν υπάρχει κάποιος που να νιώσει έστω και λίγο θαυμασμό ή δέος καθώς βλέπει τις παρακάτω εικόνες τότε μπορεί να καταλάβει τη μαγεία του απέραντου και γεμάτου μυστήρια ουρανού μας...

Origin of universe!

Red giant

massive stars

Supernova!!!

The andromeda galaxy

Cat eye nebula...

Horsehead nebula

Ο έναστρος ουρανός

Πολλοί πιστεύουν ότι ο έναστρος ουρανός είναι το σύμβολο της αφθαρσίας της ύλης. Στην πραγματικότητα όμως τα άστρα γεννιούνται και πεθαίνουν. Τα αστέρια όπως και ο άνθρωπος γεννιούνται, περνούν κάποια στάδια στη ζωή τους κι έπειτα πεθαίνουν, έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους πάνω στο σύμπαν και είναι έτοιμα να αποχωρήσουν.

Πολλά πεθαίνουν ομαλά άλλα όμως έχουν βίαιο θάνατο. Το ονομαζόμενο supernova κάνει το άστρο να σκάει με τόση δύναμη που δεν την έχουν εκατομμύρια πυρηνικές βόμβες!

Ο κύκλος και η διάρκεια ζωής ενός αστεριού εξαρτάται από τη μάζα του –όπως του ανθρώπου από τις συνήθειες του-. ‘Όσο πιο μεγάλο είναι ένα αστέρι όσο κι αν φαίνεται περίεργο πεθαίνει πιο γρήγορα επειδή σπαταλάει γρηγορότερα την πυρηνική ενέργεια που διαθέτει στο εσωτερικό του. Γίνεται επίσης γρηγορότερα η καύση του ηλίου σε άνθρακα.

Έτσι ένα άστρο πεθαίνει για να έρθει να πάρει τη θέση του ένα άλλο και να φωτίσει τον ουρανό μας με την παρουσία του.


Σημ: Αν υπάρχουν λάθη, θα μου είναι πολύ ευχάριστο να τα διορθώσετε.

Επιστημονισμός και επιστήμη...

Το παρακάτω κειμενάκι το έγραψα διαβάζοντας κάτι σχετικά με τον επιστημονισμό και την επιστήμη σ' ένα βιβλίο του John Polkinghorne με τίτλο Επιστήμη ή Θεός.



Ο επιστημονισμός και η επιστήμη είναι το ίδιο; Δεν νομίζω. Πολλοί μπερδεύονται και νομίζουν πως ο επιστημονισμός υπάρχει από όλους στην επιστήμη.

Ο επιστημονισμός είναι ο ισχυρισμός πως η επιστήμη είναι το παν κι έτσι πολλοί τον απορρίπτουν. Ωστόσο με την απόρριψη αυτή, από πολλές κριτικές που διατυπώνονται η επιστήμη διατρέχει τον κίνδυνο να την απορρίψουν κι εκείνη. Η επιστήμη όμως έχει πολλά να μας μάθει τα οποία οφείλουμε να τα ακούσουμε με σοβαρότητα. Άλλωστε εμείς δημιουργήσαμε την επιστήμη. Πολλά πάρα πολλά χρόνια πριν όταν ο άνθρωπος σταμάτησε πια να φοβάται όταν έπεφτε ένας κεραυνός και άρχισε να εξηγεί το φαινόμενο έγινε η αρχή της επιστήμης και έχει κάνει άλματα όπως είναι προφανές σήμερα.
Έχουμε τη δυνατότητα να υποθέσουμε, να πειραματιστούμε και να επαληθεύσουμε ή να απορρίψουμε τη θεωρία μας ανάλογα με τα αποτελέσματα μας.
Η επιστήμη είναι σημαντική για τη ζωή αλλά ο επιστημονισμός είναι η υπερβολή της. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να επιδιώξουμε τη διαφοροποίηση τους πριν ισοπεδωθεί η ιδεολογία της επιστήμης…

Το παραλήρημα της παράνοιας!

-Εγώ πιστεύω ότι η Γη γυρίζει.
-Όχι δεν γυρίζει παρ’ το πίσω!
-Εντάξει. Κι όμως γυρίζει.(Γαλιλαίος)

-Υπάρχουν σωστές ή λάθος απόψεις;
-Όχι.
-Σωστές ή λάθος θεωρίες;
-Ναι, αποδεικνύονται πειραματικά.

-Φιλοσοφικά ερωτήματα. Και ποιος είναι ο ορισμός της φιλοσοφίας;
-Μάλλον αποτελεί από μόνος του ένα φιλοσοφικό ερώτημα.

-Υπάρχει Θεός;
-Υπάρχει η δύναμη του ανθρώπου.

-Γιατί τα ρωτάω όλα αυτά;
-Γιατί όταν το ένα γιατί φέρνει το άλλο ο άνθρωπος προοδεύει.

-Προοδεύω δηλαδή ή τρελαίνομαι;
-Μπορεί να προοδεύεις μέσω της τρέλας που υπάρχει στη φιλοσοφία της επιστήμης.

-Βρίσκομαι σε μέθη;
-Μπορεί.

Ποιός θυσιάζει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο;

Με αφορμή μια φράση από το ποίημα του Pablo Neruda σκέφτηκα να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Εκφράζει την άποψη μου χωρίς να είναι απαραίτητα σωστή.

Ποιος θυσιάζει σήμερα τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο;

Πολλοί λίγοι. Είμαστε ήσυχοι, ικανοποιημένοι και χαρούμενοι με αυτά που έχουμε και δεν αναζητάμε πάντα το καλύτερο και πολλές φορές το αδύνατο γιατί φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε.

Δεν προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο συναρπαστική και πιο παράξενη. Έχουμε πέσει θύματα της καθημερινότητας επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα την ίδια διαδρομή.

Ποιος πήγε να χτυπήσει το χέρι στο γραφείο του αφεντικού του για να ζητήσει προαγωγή ή αύξηση αν τη δικαιούται; Σχεδόν κανείς γιατί φοβούνται μήπως χάσουν κι αυτά που έχουν, τη δουλεία τους στην προκειμένη περίπτωση και δεν το διακινδυνεύουν.

Ποιος έφυγε από τον ήσυχο και βαρετό τόπο όπου έμενε για να κάνει ένα επικίνδυνο ταξίδι ψάχνοντας την ‘Ιθάκη’ του; Μόνο αυτοί που χαρακτηρίστηκαν ως τρελοί θαλασσοπόροι στη συνέχεια.

Σήμερα δεν ρισκάρουμε, δεν διακινδυνεύουμε αυτά που έχουμε για να κυνηγήσουμε το όνειρο μας. Φοβόμαστε το αβέβαιο, δεν ξέρουμε τι θα προκύψει αν ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα και αναζητήσουμε τα παράξενα και γοητευτικά όμως συγχρόνως και αυτό μας κρατάει επιφυλακτικούς.

Το άγνωστο και το αβέβαιο λίγους τους ελκύει πια. Δεν ξέρουμε αν αυτό που θα συμβεί στο τέλος θα είναι καλό ή κακό. Σίγουρα όμως θα έχουμε αποκτήσει πολλά από τη διαδρομή.

Γιατί λοιπόν να μη ρισκάρουμε για να κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε;

Υπάρχει αντίθεση στη φύση;

Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με κάποιον στο internet. Λέγαμε για την αντίθεση στη φύση. Τελικά φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει.

Πάντα πίστευα ότι υπάρχει αντίθεση στη φύση όπως το φως και το σκοτάδι. Στην πραγματικότητα όμως το σκοτάδι είναι η έλλειψη του φωτός. Το φως δεν το αντιλαμβανόμαστε άμεσα αλλά μέσω των αντικειμένων που φωτίζει. Το σκοτάδι είναι η έλλειψη του φωτός σε σημείο να μην μπορείς να αντιληφθείς μέσω της όρασης τα αντικείμενα γύρω σου. Κάτι παρόμοιο γίνεται και με κρύο-ζέστη και με πολλά άλλα.

Τι γίνεται όμως με τη δράση και την αντίδραση; Δεν είναι 2 αντίθετες δυνάμεις;

Στην ουσία είναι 2 δυνάμεις αντίθετης φοράς. Εννοιολογικά όμως δεν υπάρχει το αντίθετο της δύναμης σαν έννοια. Δεν υπάρχει πχ κάποιο μέγεθος αντιδύναμης. Η δράση έχει αντίθετη φορά από την αντίδραση δεν είναι όμως εκ φύσεως αντίθετα μεγέθη. Όπως πχ το 1 είναι αριθμός, το -1 είναι επίσης αριθμός, είναι ο συμμετρικός του αριθμός με κέντρο συμμετρίας το 0.

Αυτό είναι ένα απλοϊκό μας συμπέρασμα. Ελπίζω τουλάχιστον να μην είμαστε πολύ μακριά από την πραγματικότητα…

Το επόμενο στάδιο είναι η ύλη και η αντιύλη που δύσκολα θα καταλάβω τη σχέση μεταξύ τους!

Κάτι για τον άνθρωπο...

Έχοντας ως αφορμή ένα φυλλάδιο που διάβασα και κάποιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει σκέφτηκα να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο σχετικά με τον άνθρωπο. Εκφράζει τη δική μου άποψη.


Άνθρωπος. Προέρχεται από το άνω + θρώσκω. Σημαίνει αυτός που κοιτάει ψηλά. Λίγο βαρετή δεν είναι αυτή η εξήγηση;
Άνθρωπος είναι αυτός που θέτει ψηλούς στόχους στη ζωή του, που δεν αρκείτε σ’ αυτό που έχει. Διαθέτει φαντασία, δημιουργικότητα, νιώθει την ανάγκη να εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο. Βλέπει το απέραντο της γαλάζιας θάλασσας που απλώνεται μπροστά του και νιώθει χαρούμενος. Ονειροπολεί, κάνει σκέψεις που τον απογειώνουν. Φθάνει με το νου του εκεί όπου με το σώμα του δεν θα φτάσει ποτέ κανένα άλλο πλάσμα! Σε μακρινούς γαλαξίες. Πλανιέται τόσο μακριά ή και το αντίθετο. Μπορεί ν βρίσκεται πολύ κοντά. Πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα όμως;
Την πραγματικότητα που ο ίδιος δημιουργεί, την πραγματικότητα της σκέψης του, της φαντασίας του, των ονείρων του. Μια πραγματικότητα, έναν κόσμο δηλαδή με τους όρους και κανόνες. Ο μόνος νόμος που ισχύει εκεί είναι η ύπαρξη της αισιοδοξίας γιατί έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος, αισιόδοξος!
Αυτό είναι ο άνθρωπος και αυτό θα συνεχίσει να είναι όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς που έχω γνωρίσει!

Ποιός αργοπεθαίνει σύμφωνα με τον Pablo...

Το ποίημα αυτό το βρήκα τυχαία ψάχνοντας κάτι άλλο στα google. Μπορεί να είναι και ένα μάθημα ζωής. Νομίζω οτι θέλει να μας δείξει ποιός αργοπεθαίνει ψυχικά και χάνει το νόημα της ζωής του.


Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος με τη δουλειά του και δεν κάνει κάτι γι’αυτό.
Αργοπεθαίνει αυτός που δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα, για να κυνηγήσει ένα όνειρο.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την ασταμάτητη βροχή.
Για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απο το απλό γεγονός της αναπνοής.

Στον κάκτο της ζωής να μην είμαστε άλλο ένα αγκάθι, ας γίνουμε τα άνθη!

Pablo Neruda

Σε ποιά πραγματικότητα να ζούμε;

Πόσα και πόσα επιτεύγματα του ανθρώπου δεν οφείλονται στην ‘τρέλα’ κάποιων, στα όνειρα τους; Τα όνειρα είναι δύναμη, είναι δημιουργία, είναι ο αληθινός μας εαυτός απογυμνωμένος από την κοινωνική του εικόνα, τα ‘πρέπει’ και τα ‘μη’.
Φίλιππος Μανδηλαράς

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια μπορούμε να ξεφύγουμε λίγο από τη στείρη και στεγνή πραγματικότητα. Μπορούμε να ζήσουμε στο δικό μας κόσμο, έναν κόσμο όπου τα θεμέλια τα χτίζουμε εμείς δεν τα έχουμε έτοιμα. Τα δημιουργούμε όπως ακριβώς θέλουμε, όπως ακριβώς μας κάνουν ευτυχισμένους.
Απ’ την άλλη όμως υπάρχουν και οι ρεαλιστές. Άνθρωποι τελείως προσγειωμένοι. Ο κόσμος τους είναι η κοινωνία των ‘πρέπει’ και των ‘μη’ και όχι των ‘αισθάνομαι’. Πιστεύουν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πλάθει το δικό του κόσμο, έναν κόσμο με ξάστερο ουρανό, τη θάλασσα γαλάζια, έναν κόσμο όπου ο μόνος του νόμος είναι η ύπαρξη της αισιοδοξίας. Λένε πως η φαντασία και τα όνειρα είναι αδυναμία, είναι για τους ανισσόροπους οραματιστές, τους θαλασσοπόρους και τους εξερευνητές. Δεν πρέπει να μας κατευθύνουν γιατί εκεί που θα βρισκόμαστε ψηλά θα πέσουμε απότομα και θα καταλάβουμε ότι ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και αυτό θα είναι πολύ άσχημο.
Αν και όλα αυτά μπορεί να ισχύουν κάποιος έχει πει: Ότι έχουμε καταφέρει το οφείλουμε στους οραματιστές, τους θαλασσοπόρους και τους εξερευνητές ακόμα και αν στην αρχή τους νομίζαμε ανισσόροπους.

Εγώ λοιπόν σε τι πρέπει να πιστέψω; Σε ποιόν κόσμο πρέπει να ζώ;