Σε ποιά πραγματικότητα να ζούμε;

Πόσα και πόσα επιτεύγματα του ανθρώπου δεν οφείλονται στην ‘τρέλα’ κάποιων, στα όνειρα τους; Τα όνειρα είναι δύναμη, είναι δημιουργία, είναι ο αληθινός μας εαυτός απογυμνωμένος από την κοινωνική του εικόνα, τα ‘πρέπει’ και τα ‘μη’.
Φίλιππος Μανδηλαράς

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια μπορούμε να ξεφύγουμε λίγο από τη στείρη και στεγνή πραγματικότητα. Μπορούμε να ζήσουμε στο δικό μας κόσμο, έναν κόσμο όπου τα θεμέλια τα χτίζουμε εμείς δεν τα έχουμε έτοιμα. Τα δημιουργούμε όπως ακριβώς θέλουμε, όπως ακριβώς μας κάνουν ευτυχισμένους.
Απ’ την άλλη όμως υπάρχουν και οι ρεαλιστές. Άνθρωποι τελείως προσγειωμένοι. Ο κόσμος τους είναι η κοινωνία των ‘πρέπει’ και των ‘μη’ και όχι των ‘αισθάνομαι’. Πιστεύουν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πλάθει το δικό του κόσμο, έναν κόσμο με ξάστερο ουρανό, τη θάλασσα γαλάζια, έναν κόσμο όπου ο μόνος του νόμος είναι η ύπαρξη της αισιοδοξίας. Λένε πως η φαντασία και τα όνειρα είναι αδυναμία, είναι για τους ανισσόροπους οραματιστές, τους θαλασσοπόρους και τους εξερευνητές. Δεν πρέπει να μας κατευθύνουν γιατί εκεί που θα βρισκόμαστε ψηλά θα πέσουμε απότομα και θα καταλάβουμε ότι ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και αυτό θα είναι πολύ άσχημο.
Αν και όλα αυτά μπορεί να ισχύουν κάποιος έχει πει: Ότι έχουμε καταφέρει το οφείλουμε στους οραματιστές, τους θαλασσοπόρους και τους εξερευνητές ακόμα και αν στην αρχή τους νομίζαμε ανισσόροπους.

Εγώ λοιπόν σε τι πρέπει να πιστέψω; Σε ποιόν κόσμο πρέπει να ζώ;